ေသဆံုးေနခဲ့တဲ့ လိပ္ျပာ

အတိတ္ကို အတိတ္မွာခ်န္ခဲ့ေပမဲ့

အတိတ္ဟာ တိတ္မေနဘူး....

ငါ့အတိတ္ကို ေျပာင္းျပန္ ျပန္စီးလို ့ရရင္

ဒီကဗ်ာကို အစကေနျပန္ေရးခ်င္တယ္ (သို ့ေသာ္)

ဒီကဗ်ာ မစခင္ ကတည္းက ငါ့လိပ္ျပာ ရြက္လႊင့္ေနခဲ့တယ္....

စ ၊ လယ္ ၊ ဆံုး ေနာက္ဆံုးထိ ဟို ့.....အဆံုးထိ

ေဆာက္တည္ရာမဲ့ေနတဲ့ အသံ ၊ အရိပ္ သဏၭန္မဲ့ပံုရိပ္ေတြက

ငါ့ကိုယ္ ျပန္ေျခာက္လွန္ ့ေနတယ္.....

ငါ့ကိုေျခာက္လွန္ ့လြန္းလို ့ ညည ထထေအာ္တတ္တဲ့

ငွက္ဆိုးေတြနဲ ့ေတာင္ ငါရင္းႏွီးေနခဲ့ျပီ.....

ဒီလိုနဲ ့ပဲငါ့စိတ္ေတြ ေလ်ွာက္လွမ္းေနခဲ့တာ

ေလ်ွာက္လွမ္းခဲ့တဲ့ေျခလွမ္းေတြက ဒယိမ္းဒယိုင္နဲ ့

ငါ့အရိပ္ကိုေတာင္ ငါျပန္မသယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဟာ

ေတာ္ပါျပီကြာ ကို ့ကိုယ္ကိုမွ မသယ္ႏိုင္ေတာ့တာ

မင္းနဲ ့နီးတဲ့ေနရာေလးမွာပဲ ငါ့ႏွလံုးသားကိုပါ မေသ ၊ မရွင္

ငါကိုယ္တိုင္ ျမဳပ္ႏွံထားလိုက္ေတာ့မယ္

အဲ့ဒီမွာ ငါ့ႏွလံုးသားကို အစာေကြ်းခ်င္လို ့ပါ

တစ္ခါတစ္ေလ ေလာကဓံကိုရင္ဆိုင္တဲ့ေနရာမွာ

ငါဟာ ငါပါလို ့ဟစ္ေအာ္လိုက္ခ်င္ေပမဲ့

င ါ ဟ ာ ဆ ံ ြ ့ အ ေ န ခ ဲ ့ ....

ေလာကဓံရဲ ့ရိုက္ခတ္မႈေၾကာင့္လား

မုန္တိုင္းရဲ ့သယ္ေဆာင္မႈေၾကာင့္လား

ေရေရရာရာမသိလိုက္တဲ့ ငါ့ရဲ ့ဘ၀က

ကို ့ပါးစပ္ထဲကို ခ်ိန္ကိုက္မိုင္းက်ဲက်ဲခ်ေနရတာ

ဖြစာမြစာက်ဲျပန္ ့ေနခဲ့တယ္....

ဘယ္လိုပဲစုတ္ျပတ္သပ္ေနပါေစ ငါ့လိပ္ျပာက

မင္းနားမွာ တ၀ဲလည္လည္....

အ့ဲဒါမင္းကိုခ်စ္ေနတယ္ဆိုတာပဲ.....ငါထပ္ေျပာမိျပန္ျပီ

ခ်စ္ေနခဲ့တယ္ဆိုတာကိုပဲ.....

ေနာက္တစ္ခါ ကဗ်ာေရးရင္

ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ စကာလံုးမပါေအာင္

ငါ့လက္ကိုငါ ေသဒဏ္ ထပ္ေပးဖို ့

ငါၾကိဳးစားရလိမ့္အံုးမယ္.......

ငါၾကိဳးစားရအံုးမယ္...

တိမ္ျပာ

၂၃.၀၃.၁၀